فرمان Ping

فرمان ping، فرمانی مهم در بحث Troubleshooting یا عیب‌یابی شبکه به شمار می‌رود و اتصالات شبکه و انتقال داده بر بستر آن را بررسی می‌کند. کافی است در یک شبکه، آدرس آی پی یک گره شبکه (Node) هم‌چون یک کامپیوتر عضو شبکه (Client)، سوئیچ، هاب، روتر و یا سرور مقصد را وارد کنید تا مسیر برقراری ارتباط چک شود.

فرمان ping، فرمانی مهم در بحث Troubleshooting یا عیب‌یابی شبکه به شمار می‌رود و اتصالات شبکه و انتقال داده بر بستر آن را بررسی می‌کند. کافی است در یک شبکه، آدرس آی پی یک گره شبکه (Node) هم‌چون یک کامپیوتر عضو شبکه (Client)، سوئیچ، هاب، روتر و یا سرور مقصد را وارد کنید تا مسیر برقراری ارتباط چک شود.

برای اجرای آن باید CMD یا خط فرمان ویندوز را run کنید و یا در لینوکس از ترمینال خط فرمان استفاده کنید.

برای آموزش CMD، اینجا را ببینید.

CMD چیست؟

سینتکس:

به این شکل نوسته می‌شود:

ping 192.168.1.2

که به جای آدرس IP ذکر شده، می‌توانید IP مقصد مورد نظر خود را قرار دهید.

شیوه کار: به صورت پیشفرض، با اجرای دستور ping کامپیوتر شما از طریق کارت شبکه چهار بسته اطلاعاتی (Packet) به حجم 32 byte به کامپیوتر مقصد ارسال می‌کند. این بسته‌ها با عبور از گره‌های میان راه شامل سوئیچها و روترها، به مقصد می‌رسند و پس از آن، جوابی از مقصد به سیستم شما ارسال می‌گردد. (جزئیات این فرآیند در دروس نتورک پلاس و نیز در بخش پروتکلهای لایه TCP/IP شبکه بررسی خواهد شد.)

دستور پینگ برای چک کردن ارتباطات درون شبکه LAN با استفاده از آدرس آی پی Private گره مقصد:

هم‌چنین از این دستور می‌توان برای چک کردن ارتباطات در وب نیز استفاده کرد. اکنون با استفاده از این دستور بررسی می‌کنیم که آیا ارتباطمان با سرور سایت google.com برقرار است یا خیر:

در مثال شبکه LAN ما برای تست اتصال از آدرس IP مقصد استفاده کردیم و در مثال وب، از نام یک سایت مانند google.com که این نام، نام دامنه (Domain Name) نامیده می‌شود.

در بررسی اتصالات شبکه در شبکه محلی LAN می‌توان از نام گره مقصد (مثلا نام کامپیوتر یا کلاینت یا روتر مورد نظر در شبکه) و بر پهنه وب، می‌توان از نام دامنه به جای آدرس IP استفاده کرد. در این حالت نتیجه با زمانی که آدرس IP را وارد می‌کنید یکیست.

TTL چیست؟

برای به دست آوردن اطلاعات در زمینه TTL اینجا را بخوانید.

پارامترهای دستور ping

هر دستور در CMD دارای تعدادی پارامتر است که هر کدام وظیفه جزئی‌تری را انجام می‌دهند. پارامترها با علامت – (دش) نشان داده می‌شوند. مانند:

ping -t

در حالت پیشفرض (By Default) در هر دستور ping، جهار بسته 32 بایتی به مقصد ارسال و پاسخ آن دریافت می‌شود. با استفاده از پارامتر t- می‌توان تعداد ارسال Packetها را نامحدود کرد:

همانگونه که در شکل فوق می‌بینید، تا زمانی که ما دکمه‌های Ctrl+C را فشار نداده‌ایم، پکتها به ارسال شدن ادامه می‌دهند.

ping -n

با این فرمان می‌توان تعداد بسته‌های ارسالی را در فرمان ping تعیین نمود:

ping -l

با این فرمان می‌توان حجم بسته‌های ارسالی را تعیین کرد، تعداد همان چهارتای پیشفرض باقی می‌ماند. در این مثال ما حجم بسته‌ها را 64 بایت تعیین کردیم.

ترکیب پارامترهای n- و l-

با ترکیب پارامترهای n- و l- در دستور ping این توانایی را پیدا می‌کنیم که به صورت دلخواه تعداد بسته‌ها و حجم آن‌ها را تنظیم کنیم:

سایر پارامترها

برای شناخت سایر پارامترها و کارایی هر یک می‌توانید از دستور ?/ ping استفاده کنید تا تمامی پارامترهای موجود در سیستم شما نمایش داده شود:

برای مطالعه بیشتر:

---

پینگ – ویکی‌پدیای فارسی

پایان